IT
USA
DE
FR
ES
PL
IT
EN
USA
DE
ZH
ES
FR
PT
JP
RU
AR
KR
RO
VN
HE
TR
CS
HR
DA
FI
EL
NL
SR
SK
SV
HU
W inżynierii, gdy obiekt jest projektowany, stosuje się rysunek techniczny, aby przedstawić go graficznie na ekranie lub arkuszu, tak aby inżynierowie, pracownicy, a także ci, którzy będą potrzebować tego produktu, mogli komunikować się ze sobą i zrozumieć, jak wygląda.
W tym filmie przyjrzymy się podstawom nauki czytania rysunku technicznego. Dzięki temu w zaledwie kilka minut będziesz mógł poprawnie interpretować różne jego elementy.
Istnieją różne przepisy, które definiują wytyczne dotyczące tworzenia rysunków technicznych, takie jak międzynarodowy system ISO, ale w tym filmie skupimy się tylko na podstawowych zasadach, które są ogólnie wspólne dla każdego standardu.
Przyjrzyjmy się bardzo prostemu obiektowi, tej wałce, która ma wiele cech, przyjrzyjmy się jego rysunkowi technicznemu.
Aby przedstawić obiekt na arkuszu papieru, potrzebne są niektóre z jego rzutów, innymi słowy, graficzne reprezentacje opisujące obiekt.
Jak widać, istnieje jego trójwymiarowa reprezentacja, pomoc (nie zawsze obecna) dla natychmiastowego zrozumienia kształtu obiektu. Rzut jest w aksometrii izometrycznej, co oznacza, że osie xyz tworzą trzy równe kąty 120°.
Następnie mamy rzuty ortogonalne wielowidokowe, aby zrozumieć kształt tego obiektu, potrzebujemy trzech z nich.
W zasadzie są do sześciu dwuwymiarowych obrazów przedstawiających prostopadłe widoki obiektu.
Ale pierwszą rzeczą do zrobienia, aby zrozumieć rzuty ortogonalne, jest odczytanie ramki tytułowej, tabeli (zwykle w prawym dolnym rogu), w której zawarte są wszystkie podstawowe informacje.
Zazwyczaj obejmuje:
- logo firmy i nazwisko projektanta (aby wiedzieć, do kogo się zwrócić)
- tytuł, kod lub numer rysunku oraz wszystko inne potrzebne do zidentyfikowania obiektu i jego śledzenia
- (zwykle w oddzielnej ramce), numer rewizji i data (aby sprawdzić, czy to najnowsza wersja rysunku i kiedy została wykonana)
- następnie znajduje się skala rysunku i rozmiar papieru, na którym należy go wydrukować, aby uzyskać poprawną skalę. Te dwie informacje są powiązane: rysunek obiektu zazwyczaj nie ma rzeczywistych wymiarów, ale są one skalowane, aby pasowały do wymiarów arkusza, jeśli arkusz jest drukowany w wskazanym formacie, to skala będzie poprawna; w tym przypadku skala wynosi 1 do 1, co oznacza, że rysunek jest w "pełnej skali" i ma takie same wymiary jak rzeczywisty obiekt (więc jeśli dokonamy pomiarów bezpośrednio z arkusza za pomocą linijki, będą one efektywne), natomiast jeśli napisano na przykład skala 1 do 2, oznacza to, że obiekt jest rysowany zmniejszony o połowę rzeczywistego rozmiaru (w praktyce wymiary, które mierzymy, będą musiały być pomnożone przez 2, aby zrozumieć, jak duży jest naprawdę), z kolei jeśli napisano 2 do 1, mamy do czynienia z powiększeniem (obiekt zostanie narysowany dwukrotnie większy niż jest naprawdę, więc musimy podzielić wymierzone wymiary przez 2)
- inną fundamentalną rzeczą jest symbol określający, czy użyta projekcja ortogonalna jest projekcją pierwszego kąta (projekcją europejską) lub projekcją trzeciego kąta (projekcją amerykańską).
Rzuty ortogonalne nie są układane losowo; są one ustawione względem siebie zgodnie z jednym z tych dwóch standardów.
W projekcji pierwszego kąta obiekt leży między obserwatorem a płaszczyznami rzutu; wyobrażając sobie kostkę otaczającą obiekt, każdy widok jest rzutowany na wewnętrzne ściany kostki, która następnie jest "rozłożona" w celu utworzenia wszystkich widoków. Dla uproszczenia można to porównać do położenia obiektu na papierze i przewijania go, aby ułożyć różne widoki.
W przeciwieństwie do tego, w projekcji trzeciego kąta to płaszczyzny rzutu znajdują się między obserwatorem a obiektem; wyobrażając sobie kostkę otaczającą obiekt, każdy widok jest rzutowany na zewnętrzne ściany kostki, aby następnie zostać "rozłożonym". Dla uproszczenia: zaczynając od widoku przodu, mamy jego widok prawy, widok górny powyżej, widok dolny poniżej, itp. (dokładnie odwrotnie niż w projekcji pierwszego kąta).
W rzutach ortogonalnych obecna jest również ogólna tolerancja; zawierają one wymiary (wartości numeryczne, które są rzeczywistymi wymiarami obiektu i wyrażane są w milimetrach na rysunkach mechanicznych). W momencie produkcji (gdzie nie można oczekiwać absolutnej doskonałości) te dane pozwalają zrozumieć, jak precyzyjne musi być wykonanie.
W tym filmie przyjrzymy się podstawom nauki czytania rysunku technicznego. Dzięki temu w zaledwie kilka minut będziesz mógł poprawnie interpretować różne jego elementy.
Istnieją różne przepisy, które definiują wytyczne dotyczące tworzenia rysunków technicznych, takie jak międzynarodowy system ISO, ale w tym filmie skupimy się tylko na podstawowych zasadach, które są ogólnie wspólne dla każdego standardu.
Przyjrzyjmy się bardzo prostemu obiektowi, tej wałce, która ma wiele cech, przyjrzyjmy się jego rysunkowi technicznemu.
Aby przedstawić obiekt na arkuszu papieru, potrzebne są niektóre z jego rzutów, innymi słowy, graficzne reprezentacje opisujące obiekt.
Jak widać, istnieje jego trójwymiarowa reprezentacja, pomoc (nie zawsze obecna) dla natychmiastowego zrozumienia kształtu obiektu. Rzut jest w aksometrii izometrycznej, co oznacza, że osie xyz tworzą trzy równe kąty 120°.
Następnie mamy rzuty ortogonalne wielowidokowe, aby zrozumieć kształt tego obiektu, potrzebujemy trzech z nich.
W zasadzie są do sześciu dwuwymiarowych obrazów przedstawiających prostopadłe widoki obiektu.
Ale pierwszą rzeczą do zrobienia, aby zrozumieć rzuty ortogonalne, jest odczytanie ramki tytułowej, tabeli (zwykle w prawym dolnym rogu), w której zawarte są wszystkie podstawowe informacje.
Zazwyczaj obejmuje:
- logo firmy i nazwisko projektanta (aby wiedzieć, do kogo się zwrócić)
- tytuł, kod lub numer rysunku oraz wszystko inne potrzebne do zidentyfikowania obiektu i jego śledzenia
- (zwykle w oddzielnej ramce), numer rewizji i data (aby sprawdzić, czy to najnowsza wersja rysunku i kiedy została wykonana)
- następnie znajduje się skala rysunku i rozmiar papieru, na którym należy go wydrukować, aby uzyskać poprawną skalę. Te dwie informacje są powiązane: rysunek obiektu zazwyczaj nie ma rzeczywistych wymiarów, ale są one skalowane, aby pasowały do wymiarów arkusza, jeśli arkusz jest drukowany w wskazanym formacie, to skala będzie poprawna; w tym przypadku skala wynosi 1 do 1, co oznacza, że rysunek jest w "pełnej skali" i ma takie same wymiary jak rzeczywisty obiekt (więc jeśli dokonamy pomiarów bezpośrednio z arkusza za pomocą linijki, będą one efektywne), natomiast jeśli napisano na przykład skala 1 do 2, oznacza to, że obiekt jest rysowany zmniejszony o połowę rzeczywistego rozmiaru (w praktyce wymiary, które mierzymy, będą musiały być pomnożone przez 2, aby zrozumieć, jak duży jest naprawdę), z kolei jeśli napisano 2 do 1, mamy do czynienia z powiększeniem (obiekt zostanie narysowany dwukrotnie większy niż jest naprawdę, więc musimy podzielić wymierzone wymiary przez 2)
- inną fundamentalną rzeczą jest symbol określający, czy użyta projekcja ortogonalna jest projekcją pierwszego kąta (projekcją europejską) lub projekcją trzeciego kąta (projekcją amerykańską).
Rzuty ortogonalne nie są układane losowo; są one ustawione względem siebie zgodnie z jednym z tych dwóch standardów.
W projekcji pierwszego kąta obiekt leży między obserwatorem a płaszczyznami rzutu; wyobrażając sobie kostkę otaczającą obiekt, każdy widok jest rzutowany na wewnętrzne ściany kostki, która następnie jest "rozłożona" w celu utworzenia wszystkich widoków. Dla uproszczenia można to porównać do położenia obiektu na papierze i przewijania go, aby ułożyć różne widoki.
W przeciwieństwie do tego, w projekcji trzeciego kąta to płaszczyzny rzutu znajdują się między obserwatorem a obiektem; wyobrażając sobie kostkę otaczającą obiekt, każdy widok jest rzutowany na zewnętrzne ściany kostki, aby następnie zostać "rozłożonym". Dla uproszczenia: zaczynając od widoku przodu, mamy jego widok prawy, widok górny powyżej, widok dolny poniżej, itp. (dokładnie odwrotnie niż w projekcji pierwszego kąta).
W rzutach ortogonalnych obecna jest również ogólna tolerancja; zawierają one wymiary (wartości numeryczne, które są rzeczywistymi wymiarami obiektu i wyrażane są w milimetrach na rysunkach mechanicznych). W momencie produkcji (gdzie nie można oczekiwać absolutnej doskonałości) te dane pozwalają zrozumieć, jak precyzyjne musi być wykonanie.
W tym przypadku, jeśli czytasz "plus minus 0,10", oznacza to, że tolerancja wynosi dwa dziesiętne milimetra, więc w przypadku tej wymiaru 41 milimetrów zaakceptowany jest błąd produkcyjny, który może wynosić "plus jedną dziesiątą" (czyli 41,1) lub "minus jedną dziesiątą" (czyli 40,9).
Tolerancja może być również określona dla konkretnej wymiaru.
Podobnie jak wyżej, istnieją niezaznaczone zaokrąglenia i fazowania, te ogólne figury muszą być brane pod uwagę, chyba że w wymiarze jest określone zaokrąglenie lub fazowanie.
Na koniec mogą być dodatkowe linie, które określają wykończenie, chropowatość powierzchni lub inne cechy części, które nie mogą być narysowane, jak materiał, który w tym przypadku, jak wskazują skróty systemów oznakowania AISI i SAE, jest stal nierdzewna 304.
Teraz przejdźmy do rzeczywistego rysunku, jak widać, składa się z różnych linii, o różnej grubości, ciągłych lub przerywanych, każda ma swoje znaczenie:
- gruba linia definiuje wszystkie kontury i krawędzie widoczne w tym widoku,
- podczas gdy linia przerywana pokazuje te, które NIE mogą być widziane (w tym konkretnym widoku).
- linia kreskowokropkowa z kolei wskazuje symetrię, jeśli obiekt po obu stronach linii jest znacznie odbity; są one również używane do otworów.
- linia kreskowokropkowa może również wskazywać na przekrój (jeśli są strzałki wskazujące kierunek widoku i litery pokazane w rzeczywistym rysunku przekroju).
- Przekrój to widok wewnętrzny obiektu, jeśli na niego patrzymy, widać przekreślone pola z liniami pod kątem 45°, reprezentujące wewnętrzną powierzchnię obiektu (jakby były to powierzchnie cięcia ciała stałego).
- Natomiast szczegół to powiększenie określonego obszaru, zawsze oznaczone literami, gdzie zazwyczaj nieregularne linie przerywają rysunek, pozostawiając tylko niezbędne części.
Natomiast wymiary są reprezentowane przez cienkie, ciągłe linie, które wraz z wartościami numerycznymi mogą wskazywać:
- długości różnych części obiektu,
- zaokrąglenia, jeśli obecna jest litera "R",
- średnice, jeśli symbol "Φ" (fi) jest obecny,
- fazowania, podając wysokość i stopień nachylenia.
Powinny zawsze być rozmieszczone zewnętrznie w odniesieniu do projekcji, i mogą być przymocowane do widocznych linii i osi symetrii: dlatego umieszczane są wewnętrznie tylko wtedy, gdy jest to konieczne, a ukryte linie nie są wymiarowane (z tych samych powodów istnieją inne widoki i przekroje).
Natomiast gwintowane otwory są reprezentowane jako dwie koncentryczne okręgi reprezentujące korzeń i grzbiet gwintu.
Zwykle gwintowane otwory są definiowane zgodnie ze standardem ISO, który składa się z:
- skrótu, w tym przypadku M6, który określa średnicę otworu do wykonania i średnicę gwintu do wykonania wewnątrz niego.
- po "X" może być podany gwint drobny, jeśli nie jest obecny, oznacza to, że używasz gwintu grubego
- a po kolejnym "X" podawana jest długość otworu gwintowanego.
Często gwintowany otwór ma również fazę skośną lub skosną, która służy do pomieszczenia głowicy śruby, która jest określana za pomocą wymiarów i jest standardowa w zależności od typu śruby.
Wraz z wymiarami można również wskazać wskaźnik chropowatości powierzchni tej konkretnej powierzchni, który może odbiegać od ogólnego wskaźnika chropowatości.
Na koniec mogą być notatki dotyczące procesów obróbki lub ostrzeżeń.
Teraz, gdy zrozumiałeś podstawowe zasady rysunku technicznego, możesz go użyć do stworzenia obiektu lub zaprojektowania projektu samodzielnie.
Jeśli ten film był dla ciebie użyteczny, daj nam znać, pozostawiając łapkę w górę i komentarz, możesz go także udostępnić, i nie zapomnij zasubskrybować naszego kanału.
Tolerancja może być również określona dla konkretnej wymiaru.
Podobnie jak wyżej, istnieją niezaznaczone zaokrąglenia i fazowania, te ogólne figury muszą być brane pod uwagę, chyba że w wymiarze jest określone zaokrąglenie lub fazowanie.
Na koniec mogą być dodatkowe linie, które określają wykończenie, chropowatość powierzchni lub inne cechy części, które nie mogą być narysowane, jak materiał, który w tym przypadku, jak wskazują skróty systemów oznakowania AISI i SAE, jest stal nierdzewna 304.
Teraz przejdźmy do rzeczywistego rysunku, jak widać, składa się z różnych linii, o różnej grubości, ciągłych lub przerywanych, każda ma swoje znaczenie:
- gruba linia definiuje wszystkie kontury i krawędzie widoczne w tym widoku,
- podczas gdy linia przerywana pokazuje te, które NIE mogą być widziane (w tym konkretnym widoku).
- linia kreskowokropkowa z kolei wskazuje symetrię, jeśli obiekt po obu stronach linii jest znacznie odbity; są one również używane do otworów.
- linia kreskowokropkowa może również wskazywać na przekrój (jeśli są strzałki wskazujące kierunek widoku i litery pokazane w rzeczywistym rysunku przekroju).
- Przekrój to widok wewnętrzny obiektu, jeśli na niego patrzymy, widać przekreślone pola z liniami pod kątem 45°, reprezentujące wewnętrzną powierzchnię obiektu (jakby były to powierzchnie cięcia ciała stałego).
- Natomiast szczegół to powiększenie określonego obszaru, zawsze oznaczone literami, gdzie zazwyczaj nieregularne linie przerywają rysunek, pozostawiając tylko niezbędne części.
Natomiast wymiary są reprezentowane przez cienkie, ciągłe linie, które wraz z wartościami numerycznymi mogą wskazywać:
- długości różnych części obiektu,
- zaokrąglenia, jeśli obecna jest litera "R",
- średnice, jeśli symbol "Φ" (fi) jest obecny,
- fazowania, podając wysokość i stopień nachylenia.
Powinny zawsze być rozmieszczone zewnętrznie w odniesieniu do projekcji, i mogą być przymocowane do widocznych linii i osi symetrii: dlatego umieszczane są wewnętrznie tylko wtedy, gdy jest to konieczne, a ukryte linie nie są wymiarowane (z tych samych powodów istnieją inne widoki i przekroje).
Natomiast gwintowane otwory są reprezentowane jako dwie koncentryczne okręgi reprezentujące korzeń i grzbiet gwintu.
Zwykle gwintowane otwory są definiowane zgodnie ze standardem ISO, który składa się z:
- skrótu, w tym przypadku M6, który określa średnicę otworu do wykonania i średnicę gwintu do wykonania wewnątrz niego.
- po "X" może być podany gwint drobny, jeśli nie jest obecny, oznacza to, że używasz gwintu grubego
- a po kolejnym "X" podawana jest długość otworu gwintowanego.
Często gwintowany otwór ma również fazę skośną lub skosną, która służy do pomieszczenia głowicy śruby, która jest określana za pomocą wymiarów i jest standardowa w zależności od typu śruby.
Wraz z wymiarami można również wskazać wskaźnik chropowatości powierzchni tej konkretnej powierzchni, który może odbiegać od ogólnego wskaźnika chropowatości.
Na koniec mogą być notatki dotyczące procesów obróbki lub ostrzeżeń.
Teraz, gdy zrozumiałeś podstawowe zasady rysunku technicznego, możesz go użyć do stworzenia obiektu lub zaprojektowania projektu samodzielnie.
Jeśli ten film był dla ciebie użyteczny, daj nam znać, pozostawiając łapkę w górę i komentarz, możesz go także udostępnić, i nie zapomnij zasubskrybować naszego kanału.